moeder

Wat doen je broers? Dat jullie met z'n vieren zijn zou moeten maken dat je het goed kunt verdelen. Iedereen één week per maand, dan heb je er drie vrij 

Duidelijk "nee" zeggen. Jij laat je zo behandelen, maar daar kun je ook mee stoppen.

Waarom ga je bv de discussie aan of pinnen of ziekenhuis belangrijker zijn? Dat is toch een non-discussie? Dan zul je heel duidelijk moeten zijn: dat dagdeel of die dag ben ik niet beschikbaar. Je hoeft niet eens te vertellen waarom, dat doet er niet toe. Jij hebt al plannen/bezigheden/afspraken.

Ik heb een tip voor je: reserveer de komende weken regelmatig een dag voor jezelf. Ga dan iets doen wat jij leuk vindt en waar jij energie van krijgt. In een noodgeval belt ze maar met een van de andere kinderen, jij bent er niet.

Mijn ervaring is dat de relatie verbeterd als je zelf grenzen gaat aangeven. Ik heb wel hulp gehad van een psycholoog om grenzen aan te geven. Het werkte als een tierelier, eerst was er veel boosheid maar daarna begon zij zelfs beter te gedijen onder mijn voorwaarden. Ik voelde mij veel beter en was daardoor ook vriendelijker en geduldiger.

En waar zijn jouw 3 broers in dit verhaal? Je moeder, en broers ook waarschijnlijk, zijn nogal van de oude stempel, maar newsflash, we leven in 2024!
Het zal niet meevallen dit oude ingesleten patroon te veranderen, maar  stop met jezelf als voetveeg te laten behandelen. Verwacht niet dat je moeder en/of broers vanuit zichzelf met oplossingen komen, dat zal niet gaan gebeuren namelijk.

Wel zou ik in gesprek gaan met je broers en voorstellen (dus niet vragen!!) een roulatiesysteem in te gaan zetten. 

- Ziekenhuis-/doktersafspraken gaan vanaf volgende maand om de beurt, zo niet, dan zorgen zij maar voor een oplossing en jij gaat dat niet zijn.

- Haar was zal ook wekelijks en beurtelings verzorgd gaan worden, zo niet, dan geef je het verzorgingshuis toestemming vanaf heden haar was te gaan doen en zal hiervoor (vanuit moeder) betaald gaan worden. 

- Verjaardagsbezoekjes: als het verjaardagen van jou en je broers betreft haalt en brengt de jarige (of partner van) haar. Zo niet, dan belt het verzorgingshuis een zorgtaxi en kan zij zich op deze manier met korting verplaatsen. 

- Jij gaat vanaf nu zelf bepalen of je 1x per week, per 2 weken, per maand bij haar op bezoek komt. Mocht ze vaker bezoek willen dan gaan je broers maar wat vaker! 

De financiën zou je eventueel onder je eigen beheer kunnen houden, dit kost niet zoveel tijd en kun je lekker vanuit huis doen. 

Ik snap dat je bij het lezen van bovenstaand denkt “jaja, lekker makkelijk gezegd” en dat is begrijpelijk. Toch ben jij de enige die dit patroon kan doorbreken, hoe moeilijk ook, zeker als zij jou steeds een schuldgevoel aanpraat. Misschien zou je professionele hulp kunnen inschakelen die jou wat tips en handvatten kan bieden bij het stellen van jouw grenzen, want dat is best lastig in deze situatie. 

Je hebt een ernstige ziekte doorgemaakt waarvan je vast nog steeds de naweeën hebt zoals vermoeidheid en vooral ook psychisch. Zo’n heftige periode doet je vaak ook beseffen dat het leven opeens heel anders kan lopen. Probeer meer te gaan genieten van JOUW leven en stop met het opvolgen van bevelen opgelegd door je moeder nb! 

Succes! 

Naast concrete grenzen aangeven zal het fysiek en mentaal leeg worden gezogen, te maken hebben met het gegeven dat jij ook al doe je zo je best het nooit genoeg is. En jij niet bevestigd wordt dat je 'een goede, zorgzame dochter' bent. 
Berthold heeft met zijn omdenken podcast meerdere dochters gehad. 
Dit is er een https://podcasts.apple.com/nl/podcast/aflevering-82-moeder-met-psychische-problemen/id1423659847?i=1000582123514

De last van je schouders werpen, door jezelf als 'slechte dochter' te aanvaarden is een uitgang uit deze jarenlange slopende reis. 

 Hier nog een video van zijn theatershow, hij had ook zo'n moeder. 

https://youtu.be/PB0ljY1jVOk

Snap dat jij als overgangsvrouw klaar ben met deze dynamiek. Wat hier boven ook al wordt aangehaald, sommige mensen (klinkt heel onaardig) maar moet je opvoeden zoals je dat met een hond doen. 

Sommige mensen denken dat de wereld om hun draait. In hun eigen leven is dat natuurlijk ook zo, maar dat wil niet zeggen dat het leven van andere mensen ook om hun draait. Jouw moeder heeft blijkbaar een wereldbeeld waarin zij het centrum is en jij op de wereld bent gekomen met als doel om het haar naar de zin te maken en dat wereldbeeld te faciliteren en te bevestigen. Zo lang jij dit doet, bevestig je haar in de legitimiteit van haar gedrag en eisen. Dus; stop daarmee.
Oude mensen zijn vaak net als kleine kinderen, die hebben grenzen nodig. Kinderen willen vaak ook van alles NU, maar moeten leren dat dat niet altijd kan. Als je een kind altijd zijn of haar zin geeft, wordt het daar geen leuker mens van. Oude mensen ook niet, al zijn ze minder kneedbaar.

Het gaat niet alleen om haar en haar wensen en behoeften, maar ook om die van jou en om jouw grenzen. Wat kun jij haar geven en wat niet? Het lijkt voor je broers misschien vanzelfsprekend dat jij alles regelt en misschien weten ze wel niet eens alles omdat je moeder standaard jou belt als er wat is. Dus bespreek dit. Jij bent ziek geweest, in herstel, overbelast en je kunt het niet alleen. Sommige dingen kunnen verdeeld worden (bijvoorbeeld de was of meegaan met ziekenhuisbezoeken) en sommige dingen kunnen ook op vaste momenten, zoals geld pinnen of boodschappen doen.

Voel(de) je je naar je kind(eren) ook schuldig als je ze nee verkocht? Als ze niet vlak voor het eten een koekje, snoepje of chips mochten. Als ze niet alles kregen wat ze mooi vonden in een winkel. Als je niet op stel en sprong alles uit je handen liet vallen om met hun iets te doen? Dat hoeft niet, het is ook niet gezond om dat allemaal wel goed te vinden. Dat geldt net zo zeer voor veeleisende bejaarden. 

Eens met Izzy; deze kar moet je niet in je eentje trekken. Diverse taken verdelen onder meerdere kinderen; bv een broer die het verst weg woont, mag  de financiën gaan beheren en de belastingdossier afhandelen. Broer twee en drie mogen  een deel van de ziekenhuisbezoeken voor hun rekening nemen. Verder alle wasgoed naar de wasserette en niet meer zelf doen. 
Er gaat gewoon veel tijd in zitten als je de wasgoed op je neemt, omdat je dan op vaste dagen bij haar langs moet. Zorgcentrum heeft  ook een interne kapper; factuur naar je broer die de financiën gaat beheren, laten sturen.
Oudere mensen willen met sprongen toenemen in gewicht door vocht vasthouden als gevolg van slechte bloedvaten; dan hebben ze nieuwe kleding nodig. Ik bestelde diverse maten op een website, liet haar passen en stuurde de rest terug en de factuur naar mijn broer. 
De energie die je in je moeder steekt, moet prettig zijn voor jou. Je doet wrs al het meeste voor je moeder itt de andere kinderen; verspreiden die taken (ook al ben je de enige dochter)!

Alsof het mijn verhaal is. 
Denk dat het belangrijk is dat je het al doorhebt. Anderen kunnen tegen je zeggen stel je grenzen. En dat moet ook maar dat is een heel proces.
Ik ben er nu 3 jaar mee bezig om afstand te nemen. 
Ik ben een geparentificeerd kind. Door de scheiding van mijn ouders. Denk dat jij de rol op je hebt genomen na het overlijden van je vader. 
Ik kwam er zelf achter hoe ernstig het was nadat ik een trauma had mee gemaakt had in mijn leven. Mijn man was vreemdgegaan. Ik had hem meteen de deur gewezen. Toen ervaarde ik dat ik me helemaal niet zo zielig voelde. Mijn moeder had hetzelfde mee gemaakt.
Wel had ik meteen daarna het gevoel. Ik geef haar geen enkele ruimte in mijn leven. Geen vinger kreeg ze van me.

Toen wij toch weer samen verder gingen dacht mijn moeder op dezelfde voet verder te gaan. Want tja....we waren toch weer samen. Maar ze liet wel heel duidelijk merken het daar niet mee eens te zijn. Ze respecteerde mijn grenzen totaal niet

Ik ben vanaf dat moment afstand gaan nemen. Dat ging en gaat niet zonder weerstand. Vanuit mijn moeder zelfs het verwijt dat ze het gevoel had dat ik haar nooit meer wilde zien. 

Maar het is een lange weg geweest. Ben er nog niet maar leef nu wel zonder schuldgevoel naar haar. Ik kan nu duidelijk zien dat zij zelf verantwoordelijk is voor haar leven. Dat schuldgevoel droeg ik al vanaf mijn 24e met me mee. Toen ik het huis uit ging en haar achter liet. Alleen.

Nu bezoek ik een coach. Die zegt dat ik nog minder moet gaan delen. En ik deel al niets voor mijn gevoel. Maar gisteren weer een situatie. Ik gaf mijn eigen mening en bam...daar gaat ze dan zo overheen. Ik zag het gebeuren maar kon het nu ook zien. Wat gebeurd er als ik toch iets over mezelf deel.
Nou..ik kan nog wel boeken schrijven. Weet precies hoe je je voelt. Maar pak het aan. Lees erover...soms als ik me weer rottig voel als ze een opmerking maakt dan lees ik er weer wat over en kan ik het beter plaatsen.

Sterkte...en probeer je broers in te schakelen voor de praktische dingen.

Ouders hebben het kind op de wereld gezet en daarmee een zorgplicht naar het kind.

Het kind heeft niet gevraagd om geboren te worden en heeft, wat mij betreft, geen enkele verplichting naar de ouders.

Natuurlijk kun je elkaar helpen. Ik help mijn ouders graag. Maar mijn zus helpt mijn ouders helemaal nooit, ze bezoekt ze hooguit 2 keer per jaar. En dat mag ze helemaal zelf weten! Het is een vrije keuze van haar, om dat niet te doen. En een vrije keuze van mij om dat wel te doen.

Dat geldt ook voor de broers in dit verhaal: waarom vinden sommigen dat zij (ook) ingezet moeten worden? Misschien hebben de broers juist wel groot gelijk om niets te doen: deze moeder lijkt bijzonder naar gedrag te hebben. Daar hebben die broers mogelijk helemaal geen zin in. En dat mag.

Dus ik zou zeggen wow; zoek hulp om je eigen grenzen te leren bepalen en je daar dan aan te houden. Je leven zó laten bepalen door je moeder klinkt echt niet goed.

Je moeder is vrij om te vragen wat ze wil. Jij hebt alle vrijheid om daar wel of niet op in te gaan. Iets wel, niet of aleen soms te doen. Mag je helemaal zelf bepalen. Ik gun je hulp (via de praktijkondersteuner?) om dat laatste te leren.

Wat een vervelende situatie. Ik ben het met de anderen eens: geef je grens aan. Anders blijft dit zo.
Mijn situatie is iets anders, maar wellicht helpt een voorbeeld wel. Ruim 1,5 jaar geleden zijn wij verhuisd naar een woning waarbij mijn ouders bij ons inwonen. Die stap hebben wij gezet omdat mijn ouders zorg nodig gaan hebben. Niet wetende dat het eigenlijk al begonnen was. Mijn moeder begint dement te worden. Nu is dat niet zo'n probleem, maar op haar slechte dagen loopt ze eigenlijk alleen maar te mopperen.
Nu had ze vorige keer weer zo'n slechte dag en mijn vader was zoals gewoonlijk het doelwit. Ik kwam binnen toen mijn moeder even wegliep en besloot even kort iets met mijn vader te bespreken. Mijn moeder kwam weer binnen en begon meteen weer te mopperen op mij, op mijn vader. Vroeger (een jaar of 10 geleden) had ik dat over mij heen laten komen. Nu zie ik heel rustig: Nee, mam niet zo. Zo gaan we het niet doen. Na nog wat gemopper van haar en van mij een hele duidelijke: dit is mijn grens houding, kalmeerde ze en kon er gewoon gepraat worden.

Ik heb het geleerd door te beseffen dat het niet persoonlijk is naar mij toe en dat is het meestal niet. De meeste mensen die mopperen, boos worden, zijn eerder ontevreden of boos over een situatie en niet zo zeer op jou. Voor jouw moeder is het pinnen belangrijk. Als jij niet aangeeft dat jij dat begrijpt, maar dat het nu niet gaat omdat jij een afspraak hebt wordt ze boos. Niet op jou, maar op het feit dat zij niet kan pinnen op het moment dat zij het belangrijk vindt. Jij maakt dat jouw probleem, waardoor jij het je aantrekt. Mijn echtgenoot zegt altijd: laat de problemen liggen waar ze horen. Dus zij wil op dat moment pinnen, dat is haar probleem. Laat het dan haar probleem zijn. Ze heeft meer kinderen, dus als jij zegt: "nee, ik kan op dit moment niet want ik heb een andere afspraak." heeft zij de keuze: of ze accepteert dat het nu niet kan, of ze gaat een andere oplossing zoeken. Die andere oplossing is tot nu toe: schuldgevoel bij jou neerleggen. De enige die dat kan stoppen ben jij.
Wees je wel bewust dat het eerst waarschijnlijk nog erger zal worden als jij nu je grens gaat aangeven. Zeker omdat het zo lang duurt. Misschien is het handig om de situatie ook met je broers te bespreken, zodat ze weten wat er aan de hand is en dat jij je grens aan gaat geven omdat je er anders onderdoor gaat.
Heel veel sterkte en wijsheid in deze situatie.

prepaid telefoon nemen met nummer alleen voor haar. En 1x per dag op kijken. 
Contact tot minimum beperken. 

Als het goed is heeft je moeder ook een EVV-er (eerst verantwoordelijk verpleegkundige) of een PB-er (persoonlijk begeleider). Vraag daarmee een gesprek aan om samen te kijken wat jij wel en niet kan en wil doen, en wat het huis op zich kan nemen. Zoals de was. De taken die bij mantelzorgers horen zet je dan vervolgens op een rijtje en daarmee ga je het gesprek met je broers aan. Jij laat weten welke taken je wel kan en wil doen, en welke er dan voor hun overblijven. En als zij er geen trek in hebben, dan kunnen ze wellicht regelen dat dat op een andere manier wordt opgelost. Inderdaad bijvoorbeeld door een vrijwilliger te regelen (kan trouwens ook vaak via het huis). 
En wellicht kunnen je man en dochter ook wat van je overnemen.

Verder: lees alle goede tips die hierboven zijn gegeven over het voelen, aangeven en bewaken van je eigen grenzen. Daar heb ik niks meer aan toe te voegen. Wil je alleen nog zeggen dat het echt wel tijd is dat jij goed voor jezelf gaat zorgen, in plaats van vooral goed voor anderen te zorgen. Daar is niks egoïstisch aan, als je daar bang voor bent. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen welzijn, en dat komt nu onder druk te staan doordat je moeder teveel van je vraagt. Straks stort je in en kun je helemaal niks meer voor haar doen, of voor je man of dochter. Dus: zet eerst dat zuurstofmasker op je eigen gezicht, voordat je het bij een ander doet.

Succes!