Ouders van LGBTQI 🏳️‍⚧️ 🌈 kinderen verzamelen

Hier gaat het erg goed, zoon is volgende maand aan de beurt voor zijn mastectomie.
We zitten dus midden in de gesprekken met anesthesie en chirurg.
Voelt erg goed, fijne mensen.

Hij kan niet wachten, ik vind het ook nog wel spannend. M'n kind op de operatietafel

Crepe_au_fromage schreef op 11-04-2024 om 11:46:

Hier gaat het erg goed, zoon is volgende maand aan de beurt voor zijn mastectomie.
We zitten dus midden in de gesprekken met anesthesie en chirurg.
Voelt erg goed, fijne mensen.

Hij kan niet wachten, ik vind het ook nog wel spannend. M'n kind op de operatietafel

Dat is idd heel spannend  crêpe. Maar fijn voor zoon dat het eraan komt. 

Wat ik me nog steeds afvraag: lezen  er ouders mee wiens kind  naderhand  spijt heeft gekregen? Daar lees je  eigenlijk  zelden wat  over. Maar daar ben ik soms  wel eens bang voor. Of liever  gezegd, man is daar erg bang voor.  En brengt dat wat op mij over.

Bij onomkeerbare beslissingen denk je vantevoren toch wel heel goed na over of je spijt zou kunnen krijgen? Een transitie is bovendien een jarenlange periode waarbinnen je een aantal van die heftige beslissingen neemt. Uiteraard bestaat de kans altijd dat iemand zich achteraf afgevraagd of het wel de juiste beslissingen waren, dat risico heb je ook met dingen als ontslag nemen of al dan geen gezin beginnen. Dat je je dan afvraagt hoe het zou zijn geweest als je anders had besloten. Deze mensen zijn echter al jaren zó doodongelukkig met hun lijf dat ze besluiten een heel medisch traject te doorlopen. Kleine kans dat ze dan achteraf bedenken dat het reuze mee viel met hoe ongelukkig ze waren en zouden willen dat ze de hele boel weer om konden keren. 

Of, om met mijn zoon te spreken: je hebt idioot veel bedenktijd. Eigenlijk zelfs te veel. 

Niet alle kinderen die op jonge leeftijd genderincongruent zijn houden een behandelwens rondom start puberteit. Uit een onderzoek van 2022 lijkt de continuïteit gevoelens groot te zijn (Colson 2022 / Vumc 2022). Dit zou betekenen dat het grootste deel van de kinderen met deze gevoelens dit op latere leeftijd ook nog heeft. 

yette schreef op 12-04-2024 om 11:39:

Bij onomkeerbare beslissingen denk je vantevoren toch wel heel goed na over of je spijt zou kunnen krijgen? Een transitie is bovendien een jarenlange periode waarbinnen je een aantal van die heftige beslissingen neemt. Uiteraard bestaat de kans altijd dat iemand zich achteraf afgevraagd of het wel de juiste beslissingen waren, dat risico heb je ook met dingen als ontslag nemen of al dan geen gezin beginnen. Dat je je dan afvraagt hoe het zou zijn geweest als je anders had besloten. Deze mensen zijn echter al jaren zó doodongelukkig met hun lijf dat ze besluiten een heel medisch traject te doorlopen. Kleine kans dat ze dan achteraf bedenken dat het reuze mee viel met hoe ongelukkig ze waren en zouden willen dat ze de hele boel weer om konden keren.

Of, om met mijn zoon te spreken: je hebt idioot veel bedenktijd. Eigenlijk zelfs te veel.

Dit Yette, een vriendin van zoon appte hem laatst dat ie er nog maar goed over na moest denken. Het gevoel kon overgaan en hij zou spijt kunnen krijgen.

Nee lieverd, dan ken je hem toch echt niet zo goed. Hij praat al jaren met allerlei mensen hierover. Hij weet het zeker, wij weten het zeker en het genderteam weet het zeker. Er is geen twijfel, we wachten al lang zat.

We zijn vanmiddag even naar de locatie gereden waar zoon zijn operatie gaat krijgen.
Het is in oud-zuid dus we wilden even weten of je daar een beetje kan parkeren en hoe het te bereiken is.

Dat lijkt geen probleem, we gaan dan wel met mijn kleinere autootje want dat parkeert net even makkelijker in de stad.

Wel prachtige panden daar trouwens, was echt wel leuk om rond te rijden.

Spannend crêpe, nu de oproep  maar  afwachten.

lientje69 schreef op 14-04-2024 om 20:16:

Spannend crêpe, nu de oproep maar afwachten.

We weten de datum al, halverwege volgende maand 

Komt serieus dichtbij nu

Crepe_au_fromage schreef op 15-04-2024 om 06:40:

[..]

We weten de datum al, halverwege volgende maand

Komt serieus dichtbij nu

Dat schiet op al crêpe, spannend hoor. 

Ik vind het zo sneu voor mijn dochter  dat  de operatie  maar uitgesteld  wordt . Door burnout en overgewicht  willen  ze er nog niet aan beginnen.... Ze  loopt bij een privékliniek  en overzetten  naar  een ander ziekenhuis  lukt niet ivm de wachtlijsten.

lientje69 schreef op 15-04-2024 om 06:57:

[..]

Dat schiet op al crêpe, spannend hoor.

Ik vind het zo sneu voor mijn dochter dat de operatie maar uitgesteld wordt . Door burnout en overgewicht willen ze er nog niet aan beginnen.... Ze loopt bij een privékliniek en overzetten naar een ander ziekenhuis lukt niet ivm de wachtlijsten.

Wat naar, want psychisch helpt dat haar ook niet natuurlijk. 

Crepe_au_fromage schreef op 16-05-2024 om 17:08:

Even benieuwd hoe het bij en met iedereen gaat

Hoi crêpe! Operatie al geweest? Of zeer binnenkort? 

Hier gaat het lekker! Maar ik zit een paar weken met De Vader in Zuid-Frankrijk - en dat is niet wat je wilde weten (toevallig at hij vanmiddag aan de Middellandse Zee een crêpe au fromage  en ik een met zalm).

Maar dus. Thuis was er nogal gedonder met de wachtlijst voor een lokale psycholoog. De genderpoli wilde wachten met de hormoonbehandeling tot onze zoon ook in de buurt hulp had. In december, na een jaar wachtlijst, hebben we gevraagd hoe lang het nog zou duren. Nog máánden, zeiden ze. Wachtlijstbemiddeling ingeschakeld, maar die wisten ook niks vlotters dat aan de eisen voldeed. Geduld dus. Bleek een paar weken geleden, toen onze zoon na een vraag van het Radboud uit zichzelf (zonder mij) wéér naar die instelling belde, dat ze hem een maand daarvoor van de wachtlijst hadden gehaald  Zonder ons dat te laten weten. Reden: gebrek aan expertise. Terwijl ze toen hij zich daar aanmeldde, notabene hadden gebeld om zijn hulpvraag duidelijk te krijgen - waarna hij op hun wachtlijst kwam! Ik trof hem dus ontredderd en ontzettend emotioneel aan. Bang dat hij weer van voren af aan moest beginnen. Dat die hormonen nòg langer zouden gaan duren. Ik was pislink. Ook dàt nog! Ik vroeg me af of ik direct de klachtenfunctionaris moest bellen of even een dagje moest afkoelen zodat ik de boodschap beter kon overbrengen. Ik heb meteen gebeld. Moest inspreken. Maar ik heb indruk gemaakt want er stond binnen een week een afspraak voor de intake en de eerste behandeling. Vorige week hoorden we van een kennis die er werkt, dat het personeel (toevallig?) een uitnodiging had gekregen voor een bijeenkomst over de begeleiding van transgenders. 

Nou ja, eind goed, al goed. De hormoonbehandeling kan straks dus ook beginnen. Maar  pfff ... 

(Ik loop even de berg op voor internet zodat dit epistel verstuurd wordt en neem daarna nog een wijntje bij ons kampvuur. Het is hier fris)